....

Yalnızlığın yaşlılar için çekilmez olduğunu belirtmek zorundayım. Her ne kadar kulaklarımız duymasa, gözlerimiz görmese de yanımızda bir canlının varlığı zor geçen hayatımızı daha çekilir kılıyor. Ben şanslıyım çünkü benimle aynı yaşlarda olan arkadaşlarımla güzel bir huzurevinde yaşıyorum. Buna rağmen bazı sabahlar uyandığımızda arkadaşlarımızdan birinin daha öldüğünü görmek üzücü. Her ne kadar hepimiz kendimizi bu sona alıştırmış olsak da yine de insan buraya kazık çakacakmış gibi hissediyor. Hayatımız boyunca kim bilir kaç defa bu hayata lanet ettik ancak ayrılma zamanı yaklaşınca hüzünleniyoruz.

Çocuklarımı ve torunlarımı seviyorum ve onlardan ayrılmak istemiyorum. Beni en çok üzen ise, kalbimde bunca yıldır taşıdığım bu aşk acıısyla göçüp gitmek olacaktır. Tek dileğim gelip benden özür dilemesidir. Beni aslında her zaman çok sevdiğini söylemesi ve ellerimi tutmasıdır son arzum. Uzun süredir ondan haber alamıyorum, belki çoktan öldü, ama kalbim dayanamıyor işte.